Polityka handlowa znajduje się w centrum realizacji stosunków zewnętrznych Unii Europejskiej. Wspólna polityka handlowa była pierwszym kamieniem milowym, który osiągnęły państwa członkowskie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG). Dlatego właśnie, jest jednym z głównych instrumentów Unii Europejskiej w relacjach z państwami trzecimi. Z jednej strony wykorzystuje ona asymetryczny system oparty na preferencyjnym dostępie do rynków europejskiej oferowany państwom najbiedniejszym, zaś z drugiej strony w ostatnich latach coraz intensywniej realizuje tzw. mieszane umowy handlowe z państwami najbardziej rozwiniętymi, jak Kanada w ramach umowy CETA (Comprehensive Economic Trade Agreement). Asymetria relacji z państwami słabo rozwiniętymi jest w znacznej części konsekwencją zasad, które dominują w UE i opierają się na wspieraniu gospodarek potrzebujących. Polityka handlowa stała się instrumentem oddziaływania na zmiany i reformy wprowadzane w państwach słabiej rozwiniętych. Celem niniejszego artykułu jest wskazanie, że koncepcja systemu GSP, cechy i powiązania tego systemu z innymi obszarami, oparta na asymetrii w relacjach handlowych z państwami najsłabiej rozwiniętymi, istotnie oddziałuje na te kraje. Artykuł odwołuje się do materiałów źródłowych instytucji unijnych oraz opracowań na temat stosunków zewnętrznych i polityki handlowej Unii Europejskiej. W artykule wykorzystano następujące metody badawcze: analiza dokumentów UE oraz badanie literatury dotyczące powyższej tematyki. Artykuł ma charakter multidyscyplinarny z obszarów nauk ekonomicznych oraz nauk politologicznych.